UCZEŃ Z ZABURZENIAMI SI
Integracja sensoryczna to proces neurofizjologiczny organizujący bodźce płynące z ciała i środowiska zewnętrznego w taki sposób by mogły być użyte do celowego działania adaptacyjnego. Poprzez integrację sensoryczną rozumiemy organizację odbieranych danych (bodźców) zmysłowych dokonywaną przez mózg dla wytworzenia odpowiedzi adaptacyjnych na odbierane bodźce.
Zmysły dzięki sprawnemu działaniu receptorów wzrokowych, słuchowych, przedsionkowych, dotykowych, proprioceptywnych, węchowych czy smakowych dostarczają informacji o fizycznej kondycji naszego ciała i warunkach otoczenia wokół nas. Mózg dokonuje rozpoznania, segregacji i interpretacji informacji uzyskiwanych tymi drogami, porównuje z wcześniejszymi doświadczeniami i integruje w spójne doświadczenia zmysłowe. Procesy integracji sensorycznej przyczyniają się do pojawienia się reakcji adaptacyjnych na zasadzie sprzężenia zwrotnego.
Gdy proces integracji bodźców sensorycznych przebiega prawidłowo – mózg właściwie wykorzystuje odbierane bodźce w zakresie podstawowych funkcji układu nerwowego (percepcja, planowanie ruchu, napięcia mięśniowego itp.) oraz w zakresie wyższych czynności układu nerwowego (np. samokontrola, uczenie się). Niekiedy jednak procesy te ulegają zakłóceniu. Wówczas mówimy właśnie o zaburzeniu integracji sensorycznej. Terapia SI polegająca na kierowanej stymulacji sensorycznej poprawiającej procesy integracji sensorycznej umożliwiając sekwencyjne pojawianie się coraz bardziej złożonych zachowań.
W teorii integracji sensorycznej zakłada się, że mózg sprawnie funkcjonuje jako całość. Praca wyższych struktur korowych zależna jest od integracji dokonującej się na niższych poziomach, zwłaszcza w pniu mózgu. W procesach integracji kluczową rolę odgrywają zaś: plastyczność neuronalna oraz sekwencyjny rozwój procesów integracji sensorycznej.
Więcej na ten temat dowiesz się podczas szkoleń: